Eindelijk.. mijn eerste reisblog vanuit India!

Hier is hij dan: de eerste blog vanuit India! Onder lichte dwang (lees: matig tot hevige dwang) van mama ontkom ik er niet aan om ook te gaan bloggen. Afgelopen week was het eindelijk zover: mijn tripje naar het verre oosten zou gaan beginnen! Na ongeveer 36 emotionele breakdowns kon ik pappie, mammie en manlief eindelijk loslaten (letterlijk!) om door de douane te gaan.

Het is een ellendig lange reis om te maken kan ik je wel vertellen, 24 uur onderweg voordat ik India zou bereiken. Via Düsseldorf gevlogen naar Abu Dhabi, naar Bangalore, naar Mangalore en dan nog een stukkie met de auto naar Manipal. Achteraf viel de reis al met al wel mee. Ik heb heerlijk gevlogen met Etihad. Tot aan Bangalore had ik niemand naast me zitten, superfijn!

Aangekomen in Mangalore werd ik opgehaald door een chauffeur van de universiteit die me naar Manipal zou brengen. Ik was dolgelukkig dat ik een beetje in de auto lag te dutten want ik heb zo vaak voor mijn leven gevreesd dat het niet meer bij te houden was. Verkeersregels gelden in India niet, snelheidsborden staan er voor de show en claxonneren doe je gewoon áltijd: als je van baan wisselt (voor zover mensen hier banen aanhouden), als je iemand inhaalt, als er een gevaarlijke situatie is, als je een bekende tegenkomt of gewoon voor de lol. Auto’s, vrachtautootjes, motoren, scooters, riksja’s, voetgangers, koeien, honden en hier en daar een verdwaalde fietser doen er allemaal vrolijk aan mee. De eerste indruk van het verkeer in India was dan ook niet een giga goede. Gelukkig wen je vrij snel aan dit maniakale rijgedrag en doe je er vervolgens gewoon aan mee. Gemiddeld vrees je nog zo’n 8x per dag voor je leven als je de straat oversteekt maargoed ook dat is India he. Living on the edge!

Mijn kamertje in het hostel is prima. Ik heb best een groot kamertje met een eigen badkamer en airco. Ik heb allemaal foto’s opgehangen en met mijn eigen beddengoed voelt het net een beetje als thuis. Een nadeel is wel het bed.. Een betonnen vloer slaapt ongeveer net zo lekker. Het is net een houten plank waar we op liggen. Verder is het hostel prima. Je kunt je was er laten doen voor ongeveer 2 euro en de dames komen 1x per week je kamer schoonmaken. Het hostel ligt praktisch naast de uni en de bibliotheek en het is ongeveer 5 min lopen naar het ziekenhuis. Echt reden om te klagen hebben we dus niet.

De eerste twee dagen ben ik vooral bezig geweest met me een beetje settelen en alles regelen zodat ik maandag kon beginnen met mijn coschap. In deze dagen ben ik Manipal een beetje gaan verkennen. Manipal is een klein stadje wat voornamelijk bestaat uit de uni/campus en het ziekenhuis. Levensonderhoud in manipal is spotgoedkoop. Je kunt hier ontbijten voor 0,50-2,00 inclusief drinken. Lunch en avondeten idemdito.

Mijn eerste weekend zijn we naar Mananthavady gegaan. 3.5 uur treinen. Ik zal waarschijnlijk de rest van mijn leven niet meer klagen over treinen van de NS die een kwartiertje vertraging hebben, want hier rijdt niets maar dan ook niets op tijd. Als ik sleeperseats zeg weten jullie waarschijnlijk al genoeg.  Bedjes zijn hier met kettingen aan het plafond en aan de wand vastgemaakt zodat iedereen lekker een tukkie kan doen. En Indiërs kunnen dat als de beste, tukkies doen. Serieus, die mensen slapen werkelijk overal en wanneer ze maar willen. Na 3 uur treinen kwamen we in Kannur aan waar we moesten overstappen voor nog eens 3,5 uur aan puur busplezier. Ook over de veoliabussen ga ik nooit meer een slecht woord zeggen. Door bochtige bergweggetjes, haarspeldbochten en vooral heel veel gehobbel in een te warme en te drukke bus leken deze 3,5 uur wel 3x zo lang te duren.  Pluspuntje: ook ov is gigagoedkoop (1 euro voor dit ritje!). We verbleven in Varnam Homestay. En dit hostel is in een woord: Geweldig! Het wordt gerund door een superlief echtpaar. We kwamen pas ’s avonds laat aan maar er was nog eten genoeg. Een hete douch en een heerlijk zacht bedje (in tegenstelling tot de plank in manipal) zorgden ervoor dat ik die hobbelige busrit binnen no time was vergeten.

Een van de dagen zijn we gaan hiken en hebben we de Brahmagiri Mountain van 1800meter beklommen. Voor mij zeer pittig in dit warme weer. Maar wat een uitzicht als je eenmaal boven bent! Fenomenaal! Als bonus hebben we op de weg erna toe olifanten gezien!! 5 stuks maar liefs. Op de terugweg zijn we langs een tempel gegaan waar een riviertje loopt. Dit zou ‘holy’ water zijn en als je ermee wast zou je al je zonden wegspoelen. Jullie raden het al: ik was voor een kort moment even zondenvrij. De dag erna wilden we graag het Tholpetty wildlife sanctuary om hier een jeepsafari te maken. Tijgers en olifanten stonden op het programma, maar helaas.. De dag van te voren heeft de regering het park gesloten wegens brandgevaar en mochten we niet naar binnen. Omkopen is helaas niet gelukt. Met teleurgestelde gezichten maar weer terug naar de homestay. In de middag stond weer 7 uur reizen op het programma. De trein was bommetje vol; op weg naar buiten zijn we letterlijk over 15 Indiërs gestapt die zich op 3 vierkanten meter hadden opgerold.

Maandag was t dan eindelijk zover.. de eerste dag coschap! Het ziekenhuis is voor India een van de betere. Het is groot en geeft plek voor veel patienten. Dagelijks worden hier duizenden patienten gezien op poli’s. Naar Nederlandse maatstaven zou dit ziekenhuis op geen enkele manier door welke keuring dan ook heenkomen. Het is oud en vervallen. Op de zalen voor mensen die weinig geld hebben liggen soms wel 20 patiënten samen. Voor zover privacy.. Er bestaan echter ook 1-4 persoonskamers. Dit zijn de zogenaamde ‘special rooms’. Deze patiënten krijgen precies dezelfde zorg alleen liggen ze met minder mensen samen. Deze special rooms kosten wel 4x zoveel als een grote zaal. 4x zoveel is ongeveer 1000 rupees, omgerekend 16 euro per nacht.

Iedere dag woon ik 1 of 2 lectures bij en loop ik wat rondjes mee op zaal. Eigen patiënten zit er helaas niet in. Zij verstaan mij niet, en ik versta hun niet. Het eerste weekje heb ik dan ook heerlijk rustig aan gedaan.

Gister zijn we bij holi festival geweest. Kleuren gooien! Een grote kleurrijke bende is het. Die poeder en natte verf trekken nogal goed in je huid en haar dus we moesten ons helemaal met kokosolie insmeren. Geen pretje kan ik je zeggen. Na drie keer douchen heb ik nog steeds wat kleurrijke vlekken her en der zitten.

Later vandaag staat het strand op het programma, tijd om te bakken!

Mijn excuses voor deze enorm lange blog, maar er was natuurlijk ook zoveel te vertellen! Groetjes, kusjes, knuffels vanuit het verre India!